«Η διαταραχή»

Είμαι ένας από τους πολλούς που προσπαθούν να κατανοήσουν τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα μου ….

Είμαι ένας ακόμα που προσπαθεί να αραδιάσει λίγες σκέψεις στο «ψηφιακό αυτό χαρτί» για το τι μέλλει γενέσθαι …. Αν υπάρχει κάποια λύση και αν τελικά υπάρχει λόγος να υπάρξει λύση ….. !!! Ναι, ξέρω …. Ακούγεται κάπως αυτό το τελευταίο … αλλά ας το εξετάσουμε με λιγότερη άμυνα ….

Η Ελλάδα – και όταν λέω Ελλάδα - ας είμαστε ειλικρινείς - εννοούμε τη χώρα αυτή που γεννήθηκε το 1830 – που υπογράφηκε το πρωτόκολλο ανεξαρτησίας στο Λονδίνο – είναι μια χώρα γεμάτη παθογένειες … έχει κάποια θετικά στοιχεία αλλά βάζοντας τα στη ζυγαριά, τα αρνητικά σαφώς υπερτερούν …

Θα αριθμήσω μερικά: διαφθορά – η χώρα διεκδικεί χρυσό μετάλλιο στη διαφθορά, ανομία – διαρκώς και συνέχεια άνομοι και έννομοι καταπατούν δεκάδες νόμους κ δεκάδες προσωπικά δικαιώματα – κατάχρηση εξουσίας – δες πολιτικοί, ατομικισμός – ίσως η μεγαλύτερη παθογένεια της ελληνικής φυλής: πλέον θεωρώ τον ατομικισμό την ψυχική διαταραχή της ελληνικής μας ιδιοσυγκρασίας … σίγουρα κληρονομική με τη μορφή του παθολογικού ναρκισσισμού …. Και εδώ ακριβώς θέλω να τα καταλήξω ….

Η Ελλάδα – αυτή η χώρα που όσοι γεννηθήκαμε στο χώμα της είμαστε εκ φύσεως ευλογημένοι (ένα αδιάσειστο επιχείρημα για τους φασίστες – φανατικούς πάσης φύσεως, δηλαδή η «τυχαία» αυθύπαρκτη μας καταγωγή) – πάσχει από ναρκισσισμό. Και όταν λέω πάσχει εννοώ οι κάτοικοί της … όλοι όσοι διαμένουν στην «οικία» της. Τα παραδείγματα είναι μοιραία αδιάσειστα: ο κάθε πολιτικός που όταν στιγμιαία ανελιχθεί στο βήμα της εξουσίας ξεχνά τους καλούς του τρόπους – στόχους – ευθύς ξεκινά να κρίνει – να ρίχνει το φταίξιμο αλλού – εθελοτυφλώντας γενικά κ αόριστα – κατηγορώντας οπουδήποτε αλλού πλην του καθρέφτη του σπιτιού του – έτσι λειτουργούν οι ναρκισσιστές: ρίχνουν την ευθύνη αλλού και αν αποτύχουν ΠΑΝΤΑ φταίει ο άλλος: μια παρακολούθηση συζήτησης στη Βουλή θα σας πείσει ….

Θα μου πείτε φταίνε οι πολιτικοί; ΟΧΙ – κατηγορηματικά ΟΧΙ – έχουν μερίδιο ευθύνης ναι, αλλά το μεγαλύτερο εμείς …

Εξάλλου και εμείς δρούμε έτσι – όταν λέω εμείς εννοώ τους ανώνυμους επώνυμους πολίτες – εμείς που (δεν) ψηφίζουμε – εμείς που πετάμε τα σκουπίδια μας από το αμάξι – μια γόπα, ένα τσιγάρο … κάτι πετάμε …. Εμείς που από το πόστο της δουλειάς μας (δυστυχώς είναι δουλειά - δουλεία και όχι εργασία) κάνουμε το οτιδήποτε για να στρουθοκαμηλήσουμε …. Αδυνατούμε να συλλάβουμε ότι σιγά σιγά σκάβουμε τον δικό μας τάφο ….

Τα παραπάνω είναι (έντονα) συμπτώματα ανωριμότητας – δείγματα παιδικής ανωριμότητας … πλέον δεν μπορούμε να ζήσουμε σε «δημοκρατικούς» θεσμούς… Χρειάζεται να μας πάρει από το χέρι – όπως κάνει ένας πατέρας ή μια μητέρα –(μάνα ελληνιστί) στα μικρά παιδιά – και να μας δείξει - αρχικά τουλάχιστον τον δρόμο – ένας πατέρας (μητέρα;) ηγέτης – κάποιος που θα μας συσπειρώσει …. Κάποιος που θα μας εμπνεύσει … Η ευκαιρία για συλλογική δράση ίσως και να έχει χαθεί …. Η ευκαιρία για επανάσταση επίσης …. Όπως χάθηκε και η ευκαιρία για ψυχολογική (υπο)στήριξη στους κυβερνώντες …. Για να αναγεννηθεί ο Φοίνικας χρειάστηκε πρώτα τα καεί, όπως με τον Καποδίστρια και τον Ελευθέριο Βενιζέλο …

Η αλλαγή θα είναι ΠΡΩΤΑ ατομική – προσωπική ανάγκη για βελτίωση – θα πάρει χρόνια – οι επόμενες μία – δύο γενιές μοιραία καταδικασμένες ….

Η Θεωρία όμως των κυματισμών έχει αποτέλεσμα: σαν ένα βότσαλο που πέφτει στη λίμνη και επηρεάζει όλη την επιφάνεια της … μέχρι την άκρη της – την όχθη ….

RENTZI.